گازهای گلخانه‌ای نظیر دی‌اکسید کربن، متان، اکسید نیتروژن و گازهای F با جذب و بازتابش پرتوهای گرمایی، نقش تعیین‌کننده‌ای در گرمایش زمین و تشدید تغییرات اقلیمی دارند. افزایش دمای کره زمین، یکی از اصلی‌ترین پیامدهای تغییر اقلیم است که در ایران با شدت بیشتری رخ داده و بر اساس گزارش‌ها، نرخ افزایش دما در کشور حدود دو برابر میانگین جهانی است. مطالعات بین‌المللی نشان می‌دهد که افزایش دما تأثیر منفی مستقیمی بر رشد اقتصادی کشورها دارد. در حالی‌که ایران سهم بزرگی در اقتصاد جهانی، صنعت یا کشاورزی دنیا ندارد، اما طبق گزارشات جهانی در رتبه هشتم کشورهای منتشرکننده گازهای گلخانه‌ای قرار گرفته است. بخش کشاورزی از طریق فرآیندهای کاشت و برداشت، تخمیر روده‌ای دام‌ها، استفاده از کودهای شیمیایی و آلی، شالیکاری و مصرف انرژی سهم قابل‌توجهی در انتشار گازهای گلخانه¬ای دارد.
مرکز ملی مطالعات راهبردی کشاورزی و آب اتاق ایران در پژوهشی با عنوان «سیاست¬ها و راهبردهایی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه¬ای در بخش کشاورزی ایران» به بررسی میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای در بخش کشاورزی ایران و ارائه راهبردهایی برای کاهش انتشار آن¬ها پرداخته است. نتایج این پژوهش نشان می¬دهد میزان عمده انتشار در بخش کشاورزی ایران از منابع کودهای شیمیایی و آلی (حدود ۱۸٫۳ میلیون تن معادل CO₂)، تخمیر روده¬ای دام‌ها (۲۰ میلیون تن معادل CO₂)، مصرف برق بخش کشاورزی (19 میلیون تن معادل CO₂)، مصرف گاز طبیعی بخش کشاورزی (11 میلیون تن معادل CO₂)، مصرف سوخت‌های فسیلی برای ماشین‌آلات کشاورزی (8 میلیون تن معادل CO₂) و شالیزارها (حدود یک میلیون تن معادل CO₂) در مجموع معادل 78 میلیون تن است. با احتساب انتشار غیرمستقیم ناشی از آزادسازی کربن خاک، چرای دام‌ها و سوزاندن بقایای گیاهی (حدود ۲۵ میلیون تن معادل CO₂) در مجموع انتشار گازهای گلخانه‌ای بخش کشاورزی ایران حدود ۱۰۳ میلیون تن معادل CO₂ برآورد شد؛ که حدود ۱۰ درصد از کل انتشار کشور را شامل می¬شود. مطابق یافته‌های گزارش مرکز ملی مطالعات راهبردی کشاورزی و آب اتاق ایران ارزیابی‌های قبلی از سهم بخش کشاورزی در انتشار گازهای گلخانه‌ای در ایران به‌طور قابل‌توجهی کمتر از واقعیت بوده و نیازمند بازنگری و توجه ویژه در سیاست‌گذاری‌های ملی است.
راهکارهای ارائه شده در گزارش مذکور جهت کاهش انتشار گازهای گلخانه¬ای در بخش کشاورزی ایران به¬طور خلاصه شامل موارد زیر می¬باشند:
 استفاده از کودهایی با رهایش کنترل‌شده (اوره با پوشش گوگردی)، اصلاح الگوی مصرف کودها (کاربرد به مقدارکم ولی به دفعات مکرر)، خصوصی‌سازی تولید کود، و حمایت از تحقیقات زیستی،
 اجرای دارکشت‌ورزی با تلفیق درخت و زراعت در جهت افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی کربن خاک،
 تخصیص یارانه برای استفاده از واکسن و افزودنی‌هایی مانند NOP3 جهت کاهش متان حاصل از تخمیر روده¬ای دام‌ها و حمایت از صنعتی‌سازی تدریجی دامداری‌ها،
 افزایش عملکرد بدون افزایش سطح زیرکشت در شالیزارها، رهاسازی بقایای برنج به‌جای سوزاندن آن و کاهش سطح آب شالیزارها،
 اختصاص درصدی از تولید ناخالص داخلی به برنامه‌های کاهش انتشار، به‌ویژه در بخش کشاورزی.
برای مطالعه متن کامل گزارش بر روی لینک زیر کلیک کنید.